گفتا که روی سرخ تو سعدی که زردکرد اکسیر عشق بر مسم افتادو زر شدم

خوب اگر حوصله ی خوندن پستای قبلی رو داشتید و اونا رو کامل خونده باشید احتمالا با اعضای گروهی که قبلا گفتم آشنا شدین... 

این بار می خوام یه ماجرای جالب براتون تعریف کنم...  

اما لطفا بفرمایید ادامه مطلب...

یکی بود یکی نبود  

زیر گنبد کبود غیر از خدا هیچ کس نبود.... 

یه روز سرد زمستانی در ماه اسفند اعضای این گروه توی دانشگاه بودن که یهو متوجه شدن... ای بابا امروز چند ساااااااااعت وقتمون آزاده پس بهتره بریم یه جایی... 

اولین کسی که پیشنهاد گردش رفتن رو داد h1 بود(h1 یعنی h از رده ی یک)که گفت یکی از دوستام به اسم N میگه این طرفا یه نمایشگاه شیرینی و شکلات تو یکی از پاساژا برگزار شده...اگر همه موافقین بریم ببینیم.... 

از توصیف یه نمایشگاه بزرگ شیرینی و شکلات همه حتی z حاضر شدن دل از تفریحات سالمی که میشد تو اون چند ساعت انجام داد بکنن و برن تا از نمایشگاه دیدن کنن... 

البته غایب بزرگ گردش اون روز نابغه ی گروه یعنی m بود که رفته بود تو مسابقات دومینو شرکت کنه... 

خلاصه که 5 نفری بلند شدیم و با کلی شوق و اشتیاق برای بازدید از نمایشگاه مذکور راهی پاساژ شدیم... 

وقتی وارد پاساژ شدیم دیدیم نه! تو طبقه ی اول که خبری نیست...شاید انقدر نمایشگاهش بزرگه که اینجا جا نشده... خلاصه با کمی جستجو N رو که معرف این نمایشگاه بود پیدا کردیم و دنبالش راهی شدیم تا پس از طی کردن مسیری پر پیچ و خم،در جایی که هیچ بیننده ای نمی تونست بدون اطلاع قبلی چیزی رو اونجا ببینه نمایشگاه رو پیدا کردیم... 

اما چی بگم از نمایشگاه...بارزترین نکته ش این بود که این شش نفر همزمان با هم اونجا جاشون نمیشد!!!!یه مغازه ی کوچیک دو طبقه!!!!شامل دوتا یخچال!!! 

خوب برای جلوگیری از ضایعگی وارد نمایشگاه شدیم و جلوی یخچال ها مشغول اظهار نظر درباره ی کیک های موجود بودیم!! که یهو یکی از اعضا متوجه شد روی یک تیکه کاغذ که زیر ِ پله ها چسبیده بود با خطی خوانا!!! نوشته شده: برای بازدید از نمایشگاه به طبقه ی بالا مراجعه کنید... 

خوب چون هر شش نفر نمی تونستیم با هم در طبقه ی بالا جا بشیم به دو گروه سه نفری تقسیم شدیم و با خونسردی کامل رفتیم بالا....4 تا ظرف گذاشته بودن که توی هر کدومشون سه تا شیرینی نخودچی قرار داشت و اطرافش بزرگ نوشته بودن لطفا دست نزنید 

خلاصه این که تصمیم گرفتیم بیش از این خاطر دوستان نمایشگاه دار رو مکدر نکنیم و خیلی آروم و با وقار محل نمایشگاه رو ترک کردیم 

برای خالی نبودن عریضه یه چرخی توی پاساژ زدیم و اومدیم بیرون 

همین که پامونو از پاساژ گذاشتیم بیرون z گفت: خوووب برگردیم دانشگاه 

بقیه هم در ظاهر مخالفتی نکردن و به سمت دانشگاه حرکت کردیم تا این که در مسیر یهو چشممون خورد به یه نمایشگاه دائمی و البته واقعی مبلمان.... 

h1,h2,N پیشنهاد دادن که خوب حالا که نمایشگاه شیرینی و شکلات نشد میریم نمایشگاه مبلمان ...چطوره؟؟؟   

  z،  g و  a هم قبول کردن و وارد نمایشگاه دوم شدیم... 

این یکی بر خلاف قبلی توی یه ساختمان خیلی شیک شش طبقه بود و پر بود از کالاهای شیکی که چشم هر بیننده ای رو خیره میکرد... در این خیرگی چشم ناگهان چشممون افتاد به قیمت چند تا از سرویس های نه چندان خاص مبلمان که اونجا بود و....و....و دیگه.... 

اما خونسردیمون رو حفظ کردیم و رفتیم سراغ اجناسی که میشد خرید مثل شمع های تزئینی... 

N یکی از شمعای تزئینی رو برداشت و گفت وای ببینید چه خوشگله... چنده؟؟ دو تومان...چه خوب بذار بخریم...اما در همون لحظه h1 وارد عمل شد و پس از بررسی های کارشناسی گفت نه بابا قیمتا به تومانه... یعنی شمعه میشه 20 تومان... 

این جا بود که دیگه فهمیدیم این تو بمیری از اون تو بمیریا نیست و تقریبا حساب کار دستمون اومد... 

اما خوب تصمیم گرفتیم حالا که تا اینجا اومدیم حداقل یه تماشایی بکنیم تا بعدا اگر کسی پرسید بگیم : نخوردیم نون گندم ولی دیدیم دست مردم که... 

از همون لحظه ای که این تصمیم قطعی شد آخرین کورسوهای امید z هم برای بازگشت به دانشگاه نابود شد، a و g هم که کلا خنثی بودن و هر تصمیمی گرفته میشد با قاطعیت میگفتن باشه... 

اما در مورد hها و N، این سه نفر جوری با آرامش رفتار میکردن و از نمایشگاه بازدید میکردن که هر کی میدید می گفت الآنه که دسته چک شون رو درآرن و یه سرویس کامل مبلمان سفارش بدن.... 

بعد از این که تمام سرویس های موجود در طبقه ی اول رو دیدیم z که انگار با یه کش وصلش کردن به دانشگاه دوباره شانس خودش رو امتحان کرد گفت خووووب دیگه برگردیم دانشگاه 

اما h1 گفت :چیییییییی؟؟؟ نه بابا حالا طبقه دوم رو هم ببینیم میریم دانشگاه هنوز وقت داریم.. از اون لحظه به بعد z این شکلی  و گاهی هم این شکلی بود.... 

و البته تا آخرین مرحله که بازدید از طبقه ی ششم بود هر بار با دنیایی از امید و آرزو پیشنهاد بازگشت به دانشگاه رو تکرار میکرد...ولی خوب.... 

توی طبقه ی دوم بودیم که سرویس های خواب هم اضافه شد...اما تخت هاش یه کم غیر عادی بود...z چون همیشه رو مقوله ی قد حساسه در این مرحله کمی واکنش نشون داد و گفت اگر یکی یه کم قدش بلند باشه چه جوری باید روی این تختا بخوابه!!!آخه قد تختا خیلی کوچیک بود...اما همین یه جمله کافی بود تا g و a عمیقا درگیر این موضوع بشن که واقعا اگر یکی قدش بلند باشه چه جوری باید روی اینا بخوابه...قد بلند نه! حتی معمولیو در حالی که اون دو نفر درگیر این موضوع بودن سایر اعضای گروه ناگهان با سرویسی برخورد کردن که فقط قیمت میزش 90 میلیون بود اما بدون هیچ واکنش اضافی و با آرامش از کنارش گذشتن البته h2 واکنش هایی هم مبنی بر این که : چه خوب! خیلی قیمتش مناسبه... واقعا می ارزه  از خودش بروز داد و سپس راهی طبقه ی سوم شدیم....به حالت معمول مشغول گشت زنی بودیم که یه دفعه دیدیم a شیش متر از زمین کنده شده و با بیان یک هییییییییییی بلند در بغل g فرود آمد...بعد از این که پرسیدیم چی شد!!!!!تو که حالت خوب بود 

گفت وااااااااااااای این قیمتا به تومانه  h1 و h2 و N به راهشون ادامه دادن  و مشغول قیمت پرسیدن شدن و البته همه به این نتیجه رسیده بودیم که سرویس چوب با ما نیست با اوناست  

z و g هم مشغول دلداری دادن a شدن که نمی تونست با این تناقض معنایی کنار بیاد که این تختا که انقدر کوچیکه چرا انقدر قیمتاش قشنگه در نهایت باز هم مشغول پیدا کردن راه حلی برای مشکل خوابیدن افراد بلند قد روی این تخت ها شدن... 

حدودای طبقه ی شش بود که h1 تصمیم گرفت به طور کاملا جدی یه چیزی رو قیمت کنه و بخره... 

همگی خوشحال از این که خوب اقلا بعد از شش طبقه گشت و گذار دست خالی نمیریم بیرون و مشت محکمی میزنیم به دهان همه ی اونایی که اون وقت تا حالا میگفتن اینا مشتری نیستن فقط اومدن تماشا...خلاصه شش نفری دور مسئول طبقه ی ششم جمع شدیم و h1 سینه ای صاف کرد و با صدایی رسا گفت ببخشید آقا این پارتیشن ها هم فروشیه... فروشنده هم پس از کمی دقت در چهره ی ما با آرامش گفت نه اینا واسه دکوراسیونمونه و فروشی نیسته 

در اون لحظه a و g و z اینجوری بودن h2 و N هم اینجوری اما h1 محکم ایستاد و گفت خوب از کجا میشه از این پارتیشن ها خرید....که فروشنده گفت نمی دونم 

اینا رو مدت ها پیش خریدن من اون موقع اینجا نبودیم....تشکر کردیم و خوشحال از این که مشت محکمی هم بر دهان یاوه گویان زدیم اومدیم بیرون 

با خروج از نمایشگاه برق امید در چشمان z درخشید و در حالی که از خوشحالی اشک میریخت گفت: خووووووووووب دیگه بریم دانشگاه... اما هنوز جمله ش کامل نشده بود یکی از بچه ها در حالتی که انگار اصلا نشنیده طرف چی میگه یا این که اصلا کسی صحبت کرد یا نه گفت: واااااااااااااااااای بچه ها اونجا رو یه فروشگاه لباس با 50 درصد تخفیف ...  

  به این شکل شش نفری وارد فروشگاه شدیم و لازم نیست که توضیح بدم اون آخری همون z است!!! 

وارد فروشگاه شدیم و باز هم بحث شیرین قیمت ها....  

اول به قیمتا توجه نمی کردیم و فقط اجناس رو میدیدیم بعد از نگاهی سطحی به این نتیجه رسیدیم که 50 درصد تخفیف که سهله اگر 100 درصد هم تخفیف بدن بازم این بنجل ها رو نمیشه خرید!!البته باز هم hها و N با اشتیاق مشغول تماشا و قیمت کردن بودند... 

با بررسی دقیق تر قیمت ها دیدیم که نه بابا قیمتاش خوبه...مثلا این پالتوئه با این که خیلی ضایع ست اما 40 تومان دیگه می ارزه و تازه با 50 درصد تخفیف میشه 20 تومان ...اما خیلی ناگهانی فهمیدیم که برای تبدیل ریال به تومان باید یه صفر رو نادیده بگیریم نه دوتا!!!! 

ترجیح دادیم از پالتوها خیلی آرام فاصله بگیریم و بریم سراغ لباس های راحتی...اما اونجا هم دست کمی از سایر قسمتا نداشت مثلا لباسی بود کاملا شبیه شوینده ی زمین!!!که هیچ نقش اضافی هم نداشت....اما هرکاری کردیم که وجدانمون اجازه بده فقط یه صفر رو نادیده بگیریم نشد!!! و البته هنوزم فکر میکنیم خطای دید بوده و محاله اون لباس اون همه صفر داشته باشه!!! 

 لباس مذکور(البته مشابه اونه...) 

خلاصه پس از این که همه جای این فروشگاه رو هم دیدیم به این شکل از فروشگاه خارج شدیم.... 

 

در نهایت ناهار رو هم همون طرفا خوردیم و راهی دانشگاه شدیم تا z هم به آرزوش برسه... 

و البته تازه اون روز بود که فهمیدم وقتی سعدی میگه: 

گفتا که روی سرخ تو سعدی که زرد کرد                       اکسیر عشق بر مسم افتاد و زر شدم  

منظورش از مس و زر و اکسیر عشق چیه  

. 

. 

. 

. 

اون روز کلی واسه هممون خاطره شد...همه شوخی ها و خنده هایی که اون روز بود....همه چی... از رو مخ بودن z گرفته تا خونسردی hها و N و مشکلات a و g با تعداد صفرها و طول تخت ها همه ش خاطره شد....  

نکته ی اخلاقی:

به قول یکی از بچه های دانشگاه همین که این نمایشگاه چندین ساله داره فعالیت میکنه نشون میده چند نفر تو همین تهران هستن که چنین پولهای مفتی دارن که خرج کنن و این فروشگاه ها رو سر پا نگه دارن  

ما ساکن شهری هستیم که یه گوشه ش یه نفر اگر بچه ش به خاطر بیماری در حال مرگ باشه 100 هزار تومان نداره که براش خرج کنه و یه گوشه ی دیگه ش یه نفر برای پیدا کردن سگش یک میلیون مژدگانی قرار میده 

لینک سگه 

این هم که...